|
Historia
lata międzywojenne
Swój pierwszy oficjalny mecz międzypaństwowy narodowa reprezentacja Polski rozegrała 18 grudnia 1921 w Budapeszcie przeciwko kadrze Węgier przegrywając wtedy 0:1. Do rewanżu doszło 14 maja 1922 roku w Krakowie, a było to zarazem premierowe spotkanie Polaków rozegrane przed własną publicznością. Reprezentacja Polski przegrała również wtedy 0:3.
Pierwsze zwycięstwo piłkarzy polskich miało miejsce 28 maja 1922, gdy to w towarzyskiej potyczce pokonali w Sztokholmie Szwecję 2:1. Historycznego gola zdobył Józef Klotz w 23 minucie z rzutu karnego.
W 1924 reprezentacja pojechała do Paryża, by wziąć udział w rozgrywanych tam Igrzyskach Olimpijskich. W stolicy Francji Polacy w jedynym rozegranym meczu przegrali z Węgrami 0:5.
W 1933 roku kadra Polski po raz pierwszy przystąpiła do eliminacji Mistrzostw Świata rozgrywanych rok później we Włoszech. Po porażce 1:2 z reprezentacją Czechosłowacji, do jakiej doszło 15 października w Warszawie, reprezentacja Polski nie pojechała na rewanż i odpadła z rywalizacji.
Cztery lata później, po pokonaniu Jugosławii 4:0 (10 października 1937 roku w Warszawie), polscy piłkarze awansowali do Mistrzostw Świata. Mundial rozgrywany rok później we Francji zakończyli na I rundzie, w której po meczu z Brazylią przegrali 5:6.
W międzyczasie Polacy pod wodzą Józefa Kałuży (choć de facto kadrę trenował Niemiec Kurt Otto) wywalczyli 4 miejsce na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku. Kałuża był twórcą pierwszych i zarazem największych sukcesów polskiej reprezentacji piłkarskiej okresu międzywojennego. Wspomniany wcześniej awans na Mundial we Francji był również jego sukcesem.
W przedwojennej reprezentacji za najlepszego piłkarza uznawany był Ernest Wilimowski, zdobywca 21 bramek w meczach międzypaństwowych. Na arenie światowej zasłynął on przede wszystkim zdobyciem 4 bramek w meczu na Mistrzostwach Świata 1938, w meczu z Brazylią, co do lat 90. XX wieku było niepobitym rekordem.
Lata 1947-1956
Reprezentacja narodowa Polski rozegrała w tym czasie tylko jedno spotkanie o wyższą stawkę. Do faktu tego doszło na Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach w 1952 roku (mecz rozegrany został w Turku), gdzie Polacy podejmowali reprezentację Danii. Mecz zakończył się porażką biało-czerwonych 0:2.
Wyróżniającym się piłkarzem w składzie kadry był w tamtych latach był Gerard Cieślik, często uznawany za najlepszego polskiego piłkarza lat 40. i 50. Cieślik zaliczył 46 występów w reprezentacji, zdobywając przy tym 27 bramek.
W przeciągu 10 opisywanych tu lat Polacy dwukrotnie kończyli piłkarski rok z dodatnim bilansem zwycięstw, były to lata 1954 i 1955, kiedy to odpowiednio w 2 i 3 meczach nie przegrali ani razu.
Pod koniec 1956 roku Polacy dwukrotnie pokonywali swych rywali. Najpierw 28 października w Warszawie pokonali Norwegów 5:3, by tydzień później w Krakowie strzelić Finom 5 bramek, nie tracąc przy tym żadnej.
Wówczas też zaczął grać w kadrze Ernest Pol, uznany wtedy przez obserwatorów za nową gwiazdę piłki w Polsce. W głównej mierze Pol przyczynił się do zwycięstwa z Norwegami, strzelając w polskiej stolicy 4 bramki.
Polska przystąpiła do eliminacji Mundialu'54 rozegranego w Szwajcarii, ale gdy wylosowanym przeciwnikiem okazał się zespół Węgier, wycofała się. Prawdopodobnie powodem była obawa kierownictwa przed kompromitującą porażką z o wiele potężniejszym rywalem.
Lata 1957-1970
W 1957 drużyna prowadzona m.in. przez Henryka Reymana stoczyła zaciętą batalię o awans do finałów Mistrzostw Świata rozgrywanych rok później w Szwecji. Dwukrotnie ograła Finów (3:1 i 4:0). W czerwcu tego samego roku Polaków w meczu w Moskwie, ZSRR pokonał kadrę Polski 3:0. W rewanżu Polacy zwyciężyli wynikiem 2:1 dla Polski. Taki rezultat nakazywał też rozegranie decydującego meczu na neutralnym terenie w Lipsku. Tam Polacy przegrali 0:2 i w związku z tym nie mogli wystąpić na MŚ.
W 1959 roku Polacy dwukrotnie przystąpili do eliminacji, w których zwycięstwo premiowane było grą w imprezach wysokiej rangi. Dwumecz z Hiszpanią był debiutem polskiej reprezentacji w eliminacjach do Mistrzostw Europy. Polska reprezentacja przegrała najpierw 2:4, a następnie 0:3, przez co nie dostała się do tej imprezy. Jednakże jesienne eliminacje do Igrzysk Olimpijskich zakończyły się sukcesem Polski, która dwukrotnie pokonała reprezentację Finlandii 3:1 i 6:2.
Rok później pod przewodnictwem Francuza Jeana Prouffa piłkarze rozegrali dwa spotkania na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie. Pierwsze spotkanie zakończyło się wysokim zwycięstwem Polaków 6:1 z zespołem Tunezji. Ernest Pol strzelił w tym meczu 5 bramek. Po porażce 1:2 z Duńczykami Polacy odpadli z dalszej rywalizacji.
W roku 1961 reprezentacja Polski wzięła udział w eliminacjach do MŚ 1962, mających się odbyć w Chile. Polacy po dwumeczu z Jugosławią (1:1 i 1:2) nie awansowali do turnieju finałowego imprezy.
Rok później Polacy przegrali z Irlandią Północną i nie wywalczyli awansu do Mistrzostw Europy.
4 września 1963 w Szczecinie Polacy pokonali Norwegów 9:0, a swego pierwszego gola w reprezentacji strzelił wtedy Włodzimierz Lubański, późniejszy medalista Mundialu.
W kolejnych latach w kadrze wyróżniał się Lubański. Polska przegrała kolejne eliminacje do Mundialu rozgrywanego w 1966 roku w Anglii. Dzięki wysokiemu zwycięstwu nad Finlandią 7:0 (4 bramki Lubańskiego) Polacy na mecz przed zakończeniem rozgrywek mieli równe szanse na awans, jak ich ostatni rywal Włosi. Porażka 1:6 w Rzymie pozbawiła jednak Polaków awansu i uniemożliwiła start w tej imprezie.
Lata 1966-1968 to, pomimo części korzystnych wyników, kolejne przegrane eliminacje, tym razem do Mistrzostw Europy oraz Igrzysk Olimpijskich.
W roku 1969 w kadrze pojawił się Kazimierz Deyna. Mimo kilku wyróżniających się graczy, Polska nie poradziła sobie w eliminacjach. Do awansu na Mundial 1970 nie wystarczyło zwycięstwo nad Holendrami 2:1 czy też nad Luksemburgiem 8:1 (5 bramek Lubańskiego i 2 Deyny). Polska odpadła po konfrontacji z Bułgarią.
Lata 1971-1982
Objęcie stanowiska selekcjonera narodowej reprezentacji Polski przez Kazimierza Górskiego uznano przez wielu kibiców po latach początkiem tzw. Złotej Ery polskiej piłki nożnej. Pomimo porażki w eliminacjach do Mistrzostw Europy, wśród sympatyków kadry istniały realne nadzieje na sukcesy w przyszłości.
Teza ta potwierdziła się już w 1972 roku, kiedy to odnotowano jeden z największych sukcesów w historii polskiej piłki nożnej – Złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium wywalczony przez drużynę, której trzon stanowili tacy piłkarze jak: Kazimierz Deyna, Robert Gadocha, Grzegorz Lato czy Włodzimierz Lubański. Do historii przeszły zwycięstwa nad reprezentacjami NRD czy Węgier.
Polacy rok później wywalczyli awans na Mundial 1974, który miał rozegrać się w sąsiednich Niemczech. Największą ozdobą eliminacji było jedyne w historii zwycięstwo z Anglią w Chorzowie oraz remis 1:1 na Wembley w rewanżowym spotkaniu z Anglikami. Mecz ten często określa się mianem Zwycięskiego remisu i w wielu publikacjach, obok późniejszego (MŚ 1974) Meczu na wodzie uznawany jest na najsłynniejszą potyczkę polskiej kadry.
Do złotej ekipy z Monachium dołączyli kolejni polscy wyróżniający się gracze: Jan Tomaszewski, Henryk Kasperczak, Władysław Żmuda czy Andrzej Szarmach. Drużyna wywalczyła w Mistrzostwach Świata na niemieckich stadionach 3 miejsce. W półfinale Polacy ulegli RFN 0:1 (po wspomnianym Meczu na wodzie – na mokrym boisku, po ulewnym deszczu), a w małym finale Polacy wygrali z Brazylią 1:0. Królem strzelców turnieju z dorobkiem 7 bramek został wówczas Grzegorz Lato. 5 goli w Niemczech strzelił Andrzej Szarmach.
Rok po wielkim sukcesie nie udało się uzyskać biało-czerwonym awansu do Mistrzostw Europy. Meczem, który przesądził o porażce w eliminacjach, okazała się przegrana 0:3 potyczka z Holendrami.
Rok później, nadal pod wodzą Kazimierza Górskiego, polska reprezentacja wywalczyła drugi w historii, lecz tym razem srebrny medal Igrzysk Olimpijskich. Najlepszym polskim strzelcem był Szarmach.
Kolejne lata to mecze pod przewodnictwem Jacka Gmocha. Wygrane eliminacje do Mistrzostw Świata 1978 bez porażki na koncie, przedłużały pasmo sukcesów biało-czerwonych. Na samym Mundialu Polacy zakończyli jednak udział w II rundzie grupowej, przegrywając 1:3 z zespołem Brazylii.
W 1979 roku znów nie udał się Polsce awans do Mistrzostw Europy. W eliminacjach Polacy odpadli po rywalizacji z reprezentacją NRD.
W 1982 odbyły się kolejne MŚ, tym razem w Hiszpanii, do których biało-czerwoni wywalczyli awans m.in. dwukrotnie pokonując zespół NRD, przyniosły drugi sukces Polaków na Mundialu. Drużyna prowadzona przez Antoniego Piechniczka w składzie m.in. ze Zbigniewem Bońkiem, Włodzimierzem Smolarkiem czy Stefanem Majewskim wywalczyła brązowy medal Mistrzostw Świata.
Lata 1983-1991
Po sukcesie w Hiszpanii na stanowisku selekcjonera kadry pozostał Antoni Piechniczek. Jednak również i temu trenerowi nie udało się wprowadzić polskiej reprezentacji do Mistrzostw Europy.
W tym czasie w kadrze pojawił się Dariusz Dziekanowski. To m.in. dzięki jego bramkom Polacy wywalczyli awans do kolejnych Mistrzostw Świata, odbywających się tym razem w Meksyku. Tam jednak doszło do porażki polskich piłkarzy – najbardziej zapamiętane przegrane to 0:3 z Anglią i 0:4 Brazylią.
W taki właśnie sposób Polacy zaprezentowali się na ostatnim Mundialu w XX wieku, na którym byli obecni. Kolejne lata nie przynosiły żadnych sukcesów, mogących porównywać się do wyników „Orłów Górskiego”.
Zarówno w 1987 roku, kiedy biało-czerwoni podejmowali m.in. Holandię, jak i 4 lata później, gdy trafili do tej samej grupy kwalifikacyjnej, co Anglicy, obserwatorzy od początku przewidywali, iż po raz kolejny Polakom nie uda się sztuka awansu do Mistrzostw Europy, rozgrywanych najpierw w 1988 roku w Niemczech i 4 lata później w Szwecji.
W końcu lat 80. polska reprezentacja w składzie z m.in. (Krzysztofem Warzychą, Romanem Koseckim) przystąpiła do eliminacji, w których zwycięstwo było premiowane wyjazdem na Mundial 1990, jaki odbyć miał się we Włoszech. Jednak 3 porażki (dwie ze Szwedami i jedna z Anglikami) zamknęły drużynie prowadzonej początkowo przez Wojciecha Łazarka a następnie przez Andrzeja Strejlaua drogę do imprezy.
Lata 1992-1999
Rok 1992 to kolejne Igrzyska Olimpijskie. Tym razem rozgrywane w Barcelonie. Mimo, iż na Olimpiady od kilku już edycji wystawiane były składy młodzieżowe (do lat 21), to sukces, jaki odniosła polska młodzieżówka w Hiszpanii, jest warty odnotowania, m.in. dlatego, iż srebrni piłkarze z Barcelony mieli w kolejnych latach decydować o sile polskiej reprezentacji.
Większość z zawodników srebrnej ekipy Janusza Wójcika zawiodła oczekiwania obserwatorów. W związku z tym rok 1993 to drugie z rzędu przegrane kwalifikacje do Mistrzostw Świata - porażki m.in. z Anglikami, Norwegami i Holendrami.
Po rozpoczętych rok później eliminacjach do Mistrzostw Europy, ponownie Polakom nie udało się awansować, w dużej mierze przez porażki z m.in. Słowacją, Rumunią czy Izraelem. Najlepszym strzelcem kadry był Andrzej Juskowiak.
Kwalifikacje do Mistrzostw Świata we Francji odbywających się w 1998 roku biało-czerwoni również przegrali. Po raz kolejny nie podołali Anglikom, od których dwukrotnie okazali się gorsi.
Kolejna porażka to eliminacje do Mistrzostw Europy 2000. Tu znów Polacy nie sprostali Anglikom. Poza tym nie dali również rady reprezentacji Szwecji i podopieczni ówczesnego selekcjonera Janusza Wójcika, zajęli 3 miejsce w swej grupie.
Trzon reprezentacji stanowili wówczas tacy piłkarze jak: Mirosław Trzeciak, Tomasz Hajto, Tomasz Kłos czy Jerzy Brzęczek.
Lata 2000-2006
Po porażce w boju o Mistrzostwa Europy rozgrywane na boiskach Holandii i Belgii na stanowisku selekcjonera zatrudniony został Jerzy Engel. Nowymi piłkarzami, którzy pojawili się w składzie biało-czerwonych byli m.in. Radosław Kałużny, Jerzy Dudek, Paweł Kryszałowicz, bracia Żewłakowowie czy Emmanuel Olisadebe, pierwszy czarnoskóry piłkarz w polskiej reprezentacji. Polacy wywalczyli pierwszy od 16 lat awans na Mistrzostwa Świata.
Impreza odbywająca się w 2002 roku w Korei Południowej i Japonii zakończyła się ogólnym rozczarowaniem wśród mediów i kibiców, Polacy odpadli w I rundzie. W pierwszym meczu Polska uległa Koreańczykom 0:2 a w kolejnym Portugalii 0:4. Jedynym zwycięstwem było 3:1 w ostatnim meczu z USA.
Po porażce w mistrzostwach do pracy z reprezentacją zatrudniono Zbigniewa Bońka. Po 5 meczach podał się do dymisji.
Nowym selekcjonerem został Paweł Janas, który poprowadził polski zespół do awansu na Mistrzostwa Świata. 2. miejsce w grupie wystarczyło do bezpośredniego awansu.
Mundial rozgrywany w 2006 roku w Niemczech, został uznany za nieudany, po porażkach z Ekwadorem i Niemcami. Jedynie w ostatnim meczu Polacy sprostali Kostaryce (2:1). Mundial dla polskiej ekipy rozgrywał się w atmosferze lekkiego skandalu, w cieniu takich spraw jak m.in. fałszywy, rozpowszechniony przez media bunt piłkarzy; kucharz jako przedstawiciel sztabu na konferencji czy zamknięte dla kibiców treningi.
Po Mundialu w Niemczech
Po porażce w Niemczech PZPN postanowił zatrudnić na stanowisku selekcjonera polskiej reprezentacji Holendra Leo Beenhakkera. Trener ten podpisał dwuletni kontrakt, którego głównym celem jest w pierwszy w dziejach polskiej reprezentacji piłkarskiej awans do Mistrzostw Europy, które w 2008 roku odbędą się w Austrii i Szwajcarii.
Zatrudnienie Holendra wzbudziło kontrowersje, szczególnie wśród polskich działaczy piłkarskich, dawniej związanych z reprezentacją. Jan Tomaszewski przyznał po pierwszym meczu reprezentacji pod wodzą nowego trenera: Zatrudnienie Beenhakkera było dużym błędem. Holender nie miał pojęcia o naszych piłkarzach i naszym futbolu.
W swej nowej roli Holender zadebiutował w towarzyskiej potyczce przeciwko reprezentacji Danii. Biało-czerwoni ulegli wówczas 0:2. Kwalifikacje do Mistrzostw Europy Polacy rozpoczęli od porażki z Finami 1:3. W kolejnym meczu, w którym rywalem polskiej reprezentacji była Serbia, doszło do podziału punktów. Na stadionie warszawskiej Legii padł wówczas wynik 1:1. W następnych trzech spotkaniach Polacy zdobyli komplet punktów, najpierw pokonując reprezentację Kazachstanu 1:0, 4 dni później wygrywając z Portugalczykami 2:1, a następnie odnosząc zwycięstwo nad Belgią 1:0.
Mecz z Portugalią został niespodziewanie wygrany przez Polaków, przez co zmienił się stosunek do Leo Beenhakkera wielu obserwatorów. Prasa portugalska oceniła mecz: Polska była lepsza we wszystkich elementach gry i zasłużyła na zwycięstwo (O Jogo). Doszukiwano się też symboliki w tym, że dwa gole strzelił Euzebiusz Smolarek, zaś przed laty zwycięskiego gola Portugalczykom strzelił ojciec Euzebiusza, Włodzimierz.
W grudniu 2006, Polska w rezerwowym składzie, w którym znalazło się wiele piłkarzy z Orange Ekstraklasy zwyciężyła w Abu Zabi z reprezentacją Zjednoczonych Emiratów Arabskich 5:2. Jednymi z piłkarzy, którzy wystąpili w tym meczu byli debiutanci, m.in: Bartłomiej Grzelak (wtedy gracz Widzewa Łódź, strzelec 2 goli), Paweł Magdoń (Wisła Płock, strzelec 1 gola), czy Robert Kolendowicz (Łódzki KS).
Akcesja do federacji międzynarodowych
* Data przystąpienia do FIFA: 20 kwietnia 1923 (w Genewie)
* Data przystąpienia do UEFA: 2 marca 1955 (w Wiedniu)
Rozgrywki międzynarodowe
* Mistrzostwa świata w piłce nożnej:
o 1938 (1/8 finału)
o 1974 (3 miejsce)
o 1978 (miejsca 5-8)
o 1982 (3 miejsce)
o 1986 (1/8 finału)
o 2002 (faza grupowa)
o 2006 (faza grupowa)
* Mistrzostwa Europy w piłce nożnej: 1960-2004 (nie zakwalifikowała się)
* Igrzyska Olimpijskie:
o 1924 (I runda)
o 1936 (4 miejsce)
o 1952 (II runda)
o 1960 (I runda)
o 1972 (złoty medal)
o 1976 (srebrny medal)
o 1992 (srebrny medal)
Największe osiągnięcia
* Złoty medal za 1. miejsce w Igrzyskach Olimpijskich, Monachium 1972
* Srebrny medal za 2. miejsce w Igrzyskach Olimpijskich, Montreal 1976
* Srebrny medal za 2. miejsce w Igrzyskach Olimpijskich, Barcelona 1992
* 3 miejsce w Mistrzostwach Świata, Niemcy 1974
* 3 miejsce w Mistrzostwach Świata, Hiszpania 1982
Historyczne mecze
Debiut
* Budapeszt (Węgry) – 18 grudnia 1921 Węgry 1 – 0 Polska (towarzyski)
* Skład: Jan Loth – Ludwik Gintel, Artur Marczewski – Zdzisław Styczeń, Stanisław Cikowski, Tadeusz Synowiec (kapitan), Stanisław Mielech, Wacław Kuchar, Józef Kałuża, Marian Einbacher, Leon Sperling
Pierwszy mecz w Polsce
* Kraków (Polska) – 14 maja 1922 Polska 0 – 3 Węgry (towarzyski)
Pierwsze zwycięstwo
* Sztokholm (Szwecja) – 28 maja 1922 Szwecja 1 – 2 Polska (towarzyski)
Pierwszy gol dla Polski
* Sztokholm (Szwecja) – 28 maja 1922 Szwecja 1 – 2 Polska (towarzyski)
* Józef Klotz – w 23 minucie z rzutu karnego (na 0:1)
Pierwsze zwycięstwo w Polsce
* Łódź (Polska) – 29 czerwca 1924 Polska 2 – 0 Turcja (towarzyski)
Pierwszy mecz na igrzyskach olimpijskich
* Paryż (Francja) – 26 maja 1924 Polska 0 – 5 Węgry (IO)
Pierwszy mecz eliminacyjny do mistrzostw świata
* Warszawa (Polska) – 15 października 1933 Polska 1 – 2 Czechosłowacja (eMŚ)
Pierwszy mecz na mistrzostwach świata
* Strasbourg (Francja) – 5 czerwca 1938 Polska 5 – 6 Brazylia (MŚ)
Pierwszy mecz po wojnie
* Oslo (Norwegia) – 11 czerwca 1947 Norwegia 3 – 1 Polska (towarzyski)
Pierwszy mecz eliminacyjny do mistrzostw Europy
* Chorzów (Polska) – 28 czerwca 1959 Polska 2 – 4 Hiszpania (eME)
Znani piłkarze
Grający obecnie
* Marcin Baszczyński
* Jacek Bąk
* Jakub Błaszczykowski
* Artur Boruc
* Bartosz Bosacki
* Grzegorz Bronowicki
* Jerzy Dudek
* Łukasz Fabiański
* Tomasz Frankowski
* Ireneusz Jeleń
* Mariusz Jop
* Kamil Kosowski
* Wojciech Kowalewski
* Jacek Krzynówek
* Tomasz Kuszczak
* Mariusz Lewandowski
* Radosław Matusiak
* Sebastian Mila
* Grzegorz Rasiak
* Arkadiusz Radomski
* Marek Saganowski
* Radosław Sobolewski
* Euzebiusz Smolarek
* Mirosław Szymkowiak
* Michał Żewłakow
* Maciej Żurawski
Grający dawniej
* Zbigniew Boniek
* Lucjan Brychczy
* Gerard Cieślik
* Kazimierz Deyna
* Jan Domarski
* Robert Gadocha
* Jerzy Gorgoń
* Wilhelm Góra
* Paweł Janas
* Henryk Kasperczak
* Roman Kosecki
* Grzegorz Lato
* Włodzimierz Lubański
* Edward Madejski
* Józef Młynarczyk
* Ernest Pol
* Fryderyk Scherfke
* Włodzimierz Smolarek
* Andrzej Szarmach
* Antoni Szymanowski
* Edward Szymkowiak
* Jan Tomaszewski
* Tomasz Wałdoch
* Gerard Wodarz
* Dariusz Wdowczyk
* Ernest Wilimowski
* Władysław Żmuda
Rekordy międzynarodowe
* Najmłodszy bramkarz powołany na finały Mistrzostw Świata: Walter Brom – 17 lat i 4 miesiące (MŚ'1938)
* Najwięcej goli w jednym meczu podczas Mistrzostw Świata: Ernest Wilimowski – 4 bramki (MŚ'1938), od 1994 rekord nieaktualny
* Najwięcej goli w przegranym meczu podczas Mistrzostw Świata: Ernest Wilimowski – 4 bramki (MŚ'1938)
* Najwięcej meczów rozegranych na Mistrzostwach Świata: Władysław Żmuda – 21 meczów, od 1998 rekord nieaktualny
Kadra Polski 2006/07
wyjściowa 11 w meczu z Portugalią, 2006
w nawiasach uzupełnienie piłkarzy z meczu z Belgią
Podstawowe ustawienie reprezentacji Polski Leo Beenhakkera
Kowalewski
(Boruc)
Radomski
(Żewłakow)
Bąk
Golański
(Wasilewski)
Lewandowski
(Dudka)
Bronowicki
Błaszczykowski
Żurawski
Smolarek
Rasiak
(Matusiak)
Sobolewski
Poz Nazwisko Klub
BR Artur Boruc Szkocja Celtic F.C.
BR Jerzy Dudek Anglia Liverpool F.C.
BR Łukasz Fabiański Polska KP Legia Warszawa
BR Wojciech Kowalewski Rosja Spartak Moskwa
BR Mariusz Pawełek Polska Wisła Kraków
OB Jacek Bąk Katar Al-Rayyan
OB Grzegorz Bronowicki Polska KP Legia Warszawa
OB Dariusz Dudka Polska Wisła Kraków
OB Seweryn Gancarczyk Ukraina Metalist Charków
OB Arkadiusz Głowacki Polska Wisła Kraków
OB Paweł Golański Polska Korona Kielce
OB Mariusz Jop Rosja FK Moskwa
OB Adam Kokoszka Polska Wisła Kraków
OB Mariusz Lewandowski Ukraina Szachtar Donieck
OB Paweł Magdoń Polska Wisła Płock
OB Marcin Wasilewski Polska Lech Poznań
OB Jakub Wawrzyniak Polska Widzew Łódź
OB Michał Żewłakow Grecja Olympiakos Pireus
PO Jakub Błaszczykowski Polska Wisła Kraków
PO Adrian Budka Polska Widzew Łódź
PO Łukasz Garguła Polska GKS Bełchatów
PO Piotr Giza Polska Cracovia
PO Rafał Grzelak Portugalia Boavista FC
PO Maciej Iwański Polska Zagłębie Lubin
PO Przemysław Kaźmierczak Portugalia Boavista FC
PO Robert Kolendowicz Polska ŁKS Łódź
PO Jacek Krzynówek RFN VfL Wolfsburg
PO Wojciech Łobodziński Polska Zagłębie Lubin
PO Sebastian Mila Austria Austria Wiedeń
PO Rafał Murawski Polska Lech Poznań
PO Arkadiusz Radomski Austria Austria Wiedeń
PO Radosław Sobolewski Polska Wisła Kraków
PO Mirosław Szymkowiak Turcja Trabzonspor
NA Tomasz Frankowski Hiszpania CD Tenerife
NA Bartłomiej Grzelak Polska Widzew Łódź
NA Ireneusz Jeleń Francja AJ Auxerre
NA Radosław Matusiak Polska GKS Bełchatów
NA Grzegorz Rasiak Anglia Southampton F.C.
NA Euzebiusz Smolarek RFN Borussia Dortmund
NA Maciej Żurawski Szkocja Celtic F.C.
Post został pochwalony 0 razy
lata międzywojenne
Swój pierwszy oficjalny mecz międzypaństwowy narodowa reprezentacja Polski rozegrała 18 grudnia 1921 w Budapeszcie przeciwko kadrze Węgier przegrywając wtedy 0:1. Do rewanżu doszło 14 maja 1922 roku w Krakowie, a było to zarazem premierowe spotkanie Polaków rozegrane przed własną publicznością. Reprezentacja Polski przegrała również wtedy 0:3.
Pierwsze zwycięstwo piłkarzy polskich miało miejsce 28 maja 1922, gdy to w towarzyskiej potyczce pokonali w Sztokholmie Szwecję 2:1. Historycznego gola zdobył Józef Klotz w 23 minucie z rzutu karnego.
W 1924 reprezentacja pojechała do Paryża, by wziąć udział w rozgrywanych tam Igrzyskach Olimpijskich. W stolicy Francji Polacy w jedynym rozegranym meczu przegrali z Węgrami 0:5.
W 1933 roku kadra Polski po raz pierwszy przystąpiła do eliminacji Mistrzostw Świata rozgrywanych rok później we Włoszech. Po porażce 1:2 z reprezentacją Czechosłowacji, do jakiej doszło 15 października w Warszawie, reprezentacja Polski nie pojechała na rewanż i odpadła z rywalizacji.
Cztery lata później, po pokonaniu Jugosławii 4:0 (10 października 1937 roku w Warszawie), polscy piłkarze awansowali do Mistrzostw Świata. Mundial rozgrywany rok później we Francji zakończyli na I rundzie, w której po meczu z Brazylią przegrali 5:6.
W międzyczasie Polacy pod wodzą Józefa Kałuży (choć de facto kadrę trenował Niemiec Kurt Otto) wywalczyli 4 miejsce na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku. Kałuża był twórcą pierwszych i zarazem największych sukcesów polskiej reprezentacji piłkarskiej okresu międzywojennego. Wspomniany wcześniej awans na Mundial we Francji był również jego sukcesem.
W przedwojennej reprezentacji za najlepszego piłkarza uznawany był Ernest Wilimowski, zdobywca 21 bramek w meczach międzypaństwowych. Na arenie światowej zasłynął on przede wszystkim zdobyciem 4 bramek w meczu na Mistrzostwach Świata 1938, w meczu z Brazylią, co do lat 90. XX wieku było niepobitym rekordem.
Lata 1947-1956
Reprezentacja narodowa Polski rozegrała w tym czasie tylko jedno spotkanie o wyższą stawkę. Do faktu tego doszło na Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach w 1952 roku (mecz rozegrany został w Turku), gdzie Polacy podejmowali reprezentację Danii. Mecz zakończył się porażką biało-czerwonych 0:2.
Wyróżniającym się piłkarzem w składzie kadry był w tamtych latach był Gerard Cieślik, często uznawany za najlepszego polskiego piłkarza lat 40. i 50. Cieślik zaliczył 46 występów w reprezentacji, zdobywając przy tym 27 bramek.
W przeciągu 10 opisywanych tu lat Polacy dwukrotnie kończyli piłkarski rok z dodatnim bilansem zwycięstw, były to lata 1954 i 1955, kiedy to odpowiednio w 2 i 3 meczach nie przegrali ani razu.
Pod koniec 1956 roku Polacy dwukrotnie pokonywali swych rywali. Najpierw 28 października w Warszawie pokonali Norwegów 5:3, by tydzień później w Krakowie strzelić Finom 5 bramek, nie tracąc przy tym żadnej.
Wówczas też zaczął grać w kadrze Ernest Pol, uznany wtedy przez obserwatorów za nową gwiazdę piłki w Polsce. W głównej mierze Pol przyczynił się do zwycięstwa z Norwegami, strzelając w polskiej stolicy 4 bramki.
Polska przystąpiła do eliminacji Mundialu'54 rozegranego w Szwajcarii, ale gdy wylosowanym przeciwnikiem okazał się zespół Węgier, wycofała się. Prawdopodobnie powodem była obawa kierownictwa przed kompromitującą porażką z o wiele potężniejszym rywalem.
Lata 1957-1970
W 1957 drużyna prowadzona m.in. przez Henryka Reymana stoczyła zaciętą batalię o awans do finałów Mistrzostw Świata rozgrywanych rok później w Szwecji. Dwukrotnie ograła Finów (3:1 i 4:0). W czerwcu tego samego roku Polaków w meczu w Moskwie, ZSRR pokonał kadrę Polski 3:0. W rewanżu Polacy zwyciężyli wynikiem 2:1 dla Polski. Taki rezultat nakazywał też rozegranie decydującego meczu na neutralnym terenie w Lipsku. Tam Polacy przegrali 0:2 i w związku z tym nie mogli wystąpić na MŚ.
W 1959 roku Polacy dwukrotnie przystąpili do eliminacji, w których zwycięstwo premiowane było grą w imprezach wysokiej rangi. Dwumecz z Hiszpanią był debiutem polskiej reprezentacji w eliminacjach do Mistrzostw Europy. Polska reprezentacja przegrała najpierw 2:4, a następnie 0:3, przez co nie dostała się do tej imprezy. Jednakże jesienne eliminacje do Igrzysk Olimpijskich zakończyły się sukcesem Polski, która dwukrotnie pokonała reprezentację Finlandii 3:1 i 6:2.
Rok później pod przewodnictwem Francuza Jeana Prouffa piłkarze rozegrali dwa spotkania na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie. Pierwsze spotkanie zakończyło się wysokim zwycięstwem Polaków 6:1 z zespołem Tunezji. Ernest Pol strzelił w tym meczu 5 bramek. Po porażce 1:2 z Duńczykami Polacy odpadli z dalszej rywalizacji.
W roku 1961 reprezentacja Polski wzięła udział w eliminacjach do MŚ 1962, mających się odbyć w Chile. Polacy po dwumeczu z Jugosławią (1:1 i 1:2) nie awansowali do turnieju finałowego imprezy.
Rok później Polacy przegrali z Irlandią Północną i nie wywalczyli awansu do Mistrzostw Europy.
4 września 1963 w Szczecinie Polacy pokonali Norwegów 9:0, a swego pierwszego gola w reprezentacji strzelił wtedy Włodzimierz Lubański, późniejszy medalista Mundialu.
W kolejnych latach w kadrze wyróżniał się Lubański. Polska przegrała kolejne eliminacje do Mundialu rozgrywanego w 1966 roku w Anglii. Dzięki wysokiemu zwycięstwu nad Finlandią 7:0 (4 bramki Lubańskiego) Polacy na mecz przed zakończeniem rozgrywek mieli równe szanse na awans, jak ich ostatni rywal Włosi. Porażka 1:6 w Rzymie pozbawiła jednak Polaków awansu i uniemożliwiła start w tej imprezie.
Lata 1966-1968 to, pomimo części korzystnych wyników, kolejne przegrane eliminacje, tym razem do Mistrzostw Europy oraz Igrzysk Olimpijskich.
W roku 1969 w kadrze pojawił się Kazimierz Deyna. Mimo kilku wyróżniających się graczy, Polska nie poradziła sobie w eliminacjach. Do awansu na Mundial 1970 nie wystarczyło zwycięstwo nad Holendrami 2:1 czy też nad Luksemburgiem 8:1 (5 bramek Lubańskiego i 2 Deyny). Polska odpadła po konfrontacji z Bułgarią.
Lata 1971-1982
Objęcie stanowiska selekcjonera narodowej reprezentacji Polski przez Kazimierza Górskiego uznano przez wielu kibiców po latach początkiem tzw. Złotej Ery polskiej piłki nożnej. Pomimo porażki w eliminacjach do Mistrzostw Europy, wśród sympatyków kadry istniały realne nadzieje na sukcesy w przyszłości.
Teza ta potwierdziła się już w 1972 roku, kiedy to odnotowano jeden z największych sukcesów w historii polskiej piłki nożnej – Złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium wywalczony przez drużynę, której trzon stanowili tacy piłkarze jak: Kazimierz Deyna, Robert Gadocha, Grzegorz Lato czy Włodzimierz Lubański. Do historii przeszły zwycięstwa nad reprezentacjami NRD czy Węgier.
Polacy rok później wywalczyli awans na Mundial 1974, który miał rozegrać się w sąsiednich Niemczech. Największą ozdobą eliminacji było jedyne w historii zwycięstwo z Anglią w Chorzowie oraz remis 1:1 na Wembley w rewanżowym spotkaniu z Anglikami. Mecz ten często określa się mianem Zwycięskiego remisu i w wielu publikacjach, obok późniejszego (MŚ 1974) Meczu na wodzie uznawany jest na najsłynniejszą potyczkę polskiej kadry.
Do złotej ekipy z Monachium dołączyli kolejni polscy wyróżniający się gracze: Jan Tomaszewski, Henryk Kasperczak, Władysław Żmuda czy Andrzej Szarmach. Drużyna wywalczyła w Mistrzostwach Świata na niemieckich stadionach 3 miejsce. W półfinale Polacy ulegli RFN 0:1 (po wspomnianym Meczu na wodzie – na mokrym boisku, po ulewnym deszczu), a w małym finale Polacy wygrali z Brazylią 1:0. Królem strzelców turnieju z dorobkiem 7 bramek został wówczas Grzegorz Lato. 5 goli w Niemczech strzelił Andrzej Szarmach.
Rok po wielkim sukcesie nie udało się uzyskać biało-czerwonym awansu do Mistrzostw Europy. Meczem, który przesądził o porażce w eliminacjach, okazała się przegrana 0:3 potyczka z Holendrami.
Rok później, nadal pod wodzą Kazimierza Górskiego, polska reprezentacja wywalczyła drugi w historii, lecz tym razem srebrny medal Igrzysk Olimpijskich. Najlepszym polskim strzelcem był Szarmach.
Kolejne lata to mecze pod przewodnictwem Jacka Gmocha. Wygrane eliminacje do Mistrzostw Świata 1978 bez porażki na koncie, przedłużały pasmo sukcesów biało-czerwonych. Na samym Mundialu Polacy zakończyli jednak udział w II rundzie grupowej, przegrywając 1:3 z zespołem Brazylii.
W 1979 roku znów nie udał się Polsce awans do Mistrzostw Europy. W eliminacjach Polacy odpadli po rywalizacji z reprezentacją NRD.
W 1982 odbyły się kolejne MŚ, tym razem w Hiszpanii, do których biało-czerwoni wywalczyli awans m.in. dwukrotnie pokonując zespół NRD, przyniosły drugi sukces Polaków na Mundialu. Drużyna prowadzona przez Antoniego Piechniczka w składzie m.in. ze Zbigniewem Bońkiem, Włodzimierzem Smolarkiem czy Stefanem Majewskim wywalczyła brązowy medal Mistrzostw Świata.
Lata 1983-1991
Po sukcesie w Hiszpanii na stanowisku selekcjonera kadry pozostał Antoni Piechniczek. Jednak również i temu trenerowi nie udało się wprowadzić polskiej reprezentacji do Mistrzostw Europy.
W tym czasie w kadrze pojawił się Dariusz Dziekanowski. To m.in. dzięki jego bramkom Polacy wywalczyli awans do kolejnych Mistrzostw Świata, odbywających się tym razem w Meksyku. Tam jednak doszło do porażki polskich piłkarzy – najbardziej zapamiętane przegrane to 0:3 z Anglią i 0:4 Brazylią.
W taki właśnie sposób Polacy zaprezentowali się na ostatnim Mundialu w XX wieku, na którym byli obecni. Kolejne lata nie przynosiły żadnych sukcesów, mogących porównywać się do wyników „Orłów Górskiego”.
Zarówno w 1987 roku, kiedy biało-czerwoni podejmowali m.in. Holandię, jak i 4 lata później, gdy trafili do tej samej grupy kwalifikacyjnej, co Anglicy, obserwatorzy od początku przewidywali, iż po raz kolejny Polakom nie uda się sztuka awansu do Mistrzostw Europy, rozgrywanych najpierw w 1988 roku w Niemczech i 4 lata później w Szwecji.
W końcu lat 80. polska reprezentacja w składzie z m.in. (Krzysztofem Warzychą, Romanem Koseckim) przystąpiła do eliminacji, w których zwycięstwo było premiowane wyjazdem na Mundial 1990, jaki odbyć miał się we Włoszech. Jednak 3 porażki (dwie ze Szwedami i jedna z Anglikami) zamknęły drużynie prowadzonej początkowo przez Wojciecha Łazarka a następnie przez Andrzeja Strejlaua drogę do imprezy.
Lata 1992-1999
Rok 1992 to kolejne Igrzyska Olimpijskie. Tym razem rozgrywane w Barcelonie. Mimo, iż na Olimpiady od kilku już edycji wystawiane były składy młodzieżowe (do lat 21), to sukces, jaki odniosła polska młodzieżówka w Hiszpanii, jest warty odnotowania, m.in. dlatego, iż srebrni piłkarze z Barcelony mieli w kolejnych latach decydować o sile polskiej reprezentacji.
Większość z zawodników srebrnej ekipy Janusza Wójcika zawiodła oczekiwania obserwatorów. W związku z tym rok 1993 to drugie z rzędu przegrane kwalifikacje do Mistrzostw Świata - porażki m.in. z Anglikami, Norwegami i Holendrami.
Po rozpoczętych rok później eliminacjach do Mistrzostw Europy, ponownie Polakom nie udało się awansować, w dużej mierze przez porażki z m.in. Słowacją, Rumunią czy Izraelem. Najlepszym strzelcem kadry był Andrzej Juskowiak.
Kwalifikacje do Mistrzostw Świata we Francji odbywających się w 1998 roku biało-czerwoni również przegrali. Po raz kolejny nie podołali Anglikom, od których dwukrotnie okazali się gorsi.
Kolejna porażka to eliminacje do Mistrzostw Europy 2000. Tu znów Polacy nie sprostali Anglikom. Poza tym nie dali również rady reprezentacji Szwecji i podopieczni ówczesnego selekcjonera Janusza Wójcika, zajęli 3 miejsce w swej grupie.
Trzon reprezentacji stanowili wówczas tacy piłkarze jak: Mirosław Trzeciak, Tomasz Hajto, Tomasz Kłos czy Jerzy Brzęczek.
Lata 2000-2006
Po porażce w boju o Mistrzostwa Europy rozgrywane na boiskach Holandii i Belgii na stanowisku selekcjonera zatrudniony został Jerzy Engel. Nowymi piłkarzami, którzy pojawili się w składzie biało-czerwonych byli m.in. Radosław Kałużny, Jerzy Dudek, Paweł Kryszałowicz, bracia Żewłakowowie czy Emmanuel Olisadebe, pierwszy czarnoskóry piłkarz w polskiej reprezentacji. Polacy wywalczyli pierwszy od 16 lat awans na Mistrzostwa Świata.
Impreza odbywająca się w 2002 roku w Korei Południowej i Japonii zakończyła się ogólnym rozczarowaniem wśród mediów i kibiców, Polacy odpadli w I rundzie. W pierwszym meczu Polska uległa Koreańczykom 0:2 a w kolejnym Portugalii 0:4. Jedynym zwycięstwem było 3:1 w ostatnim meczu z USA.
Po porażce w mistrzostwach do pracy z reprezentacją zatrudniono Zbigniewa Bońka. Po 5 meczach podał się do dymisji.
Nowym selekcjonerem został Paweł Janas, który poprowadził polski zespół do awansu na Mistrzostwa Świata. 2. miejsce w grupie wystarczyło do bezpośredniego awansu.
Mundial rozgrywany w 2006 roku w Niemczech, został uznany za nieudany, po porażkach z Ekwadorem i Niemcami. Jedynie w ostatnim meczu Polacy sprostali Kostaryce (2:1). Mundial dla polskiej ekipy rozgrywał się w atmosferze lekkiego skandalu, w cieniu takich spraw jak m.in. fałszywy, rozpowszechniony przez media bunt piłkarzy; kucharz jako przedstawiciel sztabu na konferencji czy zamknięte dla kibiców treningi.
Po Mundialu w Niemczech
Po porażce w Niemczech PZPN postanowił zatrudnić na stanowisku selekcjonera polskiej reprezentacji Holendra Leo Beenhakkera. Trener ten podpisał dwuletni kontrakt, którego głównym celem jest w pierwszy w dziejach polskiej reprezentacji piłkarskiej awans do Mistrzostw Europy, które w 2008 roku odbędą się w Austrii i Szwajcarii.
Zatrudnienie Holendra wzbudziło kontrowersje, szczególnie wśród polskich działaczy piłkarskich, dawniej związanych z reprezentacją. Jan Tomaszewski przyznał po pierwszym meczu reprezentacji pod wodzą nowego trenera: Zatrudnienie Beenhakkera było dużym błędem. Holender nie miał pojęcia o naszych piłkarzach i naszym futbolu.
W swej nowej roli Holender zadebiutował w towarzyskiej potyczce przeciwko reprezentacji Danii. Biało-czerwoni ulegli wówczas 0:2. Kwalifikacje do Mistrzostw Europy Polacy rozpoczęli od porażki z Finami 1:3. W kolejnym meczu, w którym rywalem polskiej reprezentacji była Serbia, doszło do podziału punktów. Na stadionie warszawskiej Legii padł wówczas wynik 1:1. W następnych trzech spotkaniach Polacy zdobyli komplet punktów, najpierw pokonując reprezentację Kazachstanu 1:0, 4 dni później wygrywając z Portugalczykami 2:1, a następnie odnosząc zwycięstwo nad Belgią 1:0.
Mecz z Portugalią został niespodziewanie wygrany przez Polaków, przez co zmienił się stosunek do Leo Beenhakkera wielu obserwatorów. Prasa portugalska oceniła mecz: Polska była lepsza we wszystkich elementach gry i zasłużyła na zwycięstwo (O Jogo). Doszukiwano się też symboliki w tym, że dwa gole strzelił Euzebiusz Smolarek, zaś przed laty zwycięskiego gola Portugalczykom strzelił ojciec Euzebiusza, Włodzimierz.
W grudniu 2006, Polska w rezerwowym składzie, w którym znalazło się wiele piłkarzy z Orange Ekstraklasy zwyciężyła w Abu Zabi z reprezentacją Zjednoczonych Emiratów Arabskich 5:2. Jednymi z piłkarzy, którzy wystąpili w tym meczu byli debiutanci, m.in: Bartłomiej Grzelak (wtedy gracz Widzewa Łódź, strzelec 2 goli), Paweł Magdoń (Wisła Płock, strzelec 1 gola), czy Robert Kolendowicz (Łódzki KS).
Akcesja do federacji międzynarodowych
* Data przystąpienia do FIFA: 20 kwietnia 1923 (w Genewie)
* Data przystąpienia do UEFA: 2 marca 1955 (w Wiedniu)
Rozgrywki międzynarodowe
* Mistrzostwa świata w piłce nożnej:
o 1938 (1/8 finału)
o 1974 (3 miejsce)
o 1978 (miejsca 5-8)
o 1982 (3 miejsce)
o 1986 (1/8 finału)
o 2002 (faza grupowa)
o 2006 (faza grupowa)
* Mistrzostwa Europy w piłce nożnej: 1960-2004 (nie zakwalifikowała się)
* Igrzyska Olimpijskie:
o 1924 (I runda)
o 1936 (4 miejsce)
o 1952 (II runda)
o 1960 (I runda)
o 1972 (złoty medal)
o 1976 (srebrny medal)
o 1992 (srebrny medal)
Największe osiągnięcia
* Złoty medal za 1. miejsce w Igrzyskach Olimpijskich, Monachium 1972
* Srebrny medal za 2. miejsce w Igrzyskach Olimpijskich, Montreal 1976
* Srebrny medal za 2. miejsce w Igrzyskach Olimpijskich, Barcelona 1992
* 3 miejsce w Mistrzostwach Świata, Niemcy 1974
* 3 miejsce w Mistrzostwach Świata, Hiszpania 1982
Historyczne mecze
Debiut
* Budapeszt (Węgry) – 18 grudnia 1921 Węgry 1 – 0 Polska (towarzyski)
* Skład: Jan Loth – Ludwik Gintel, Artur Marczewski – Zdzisław Styczeń, Stanisław Cikowski, Tadeusz Synowiec (kapitan), Stanisław Mielech, Wacław Kuchar, Józef Kałuża, Marian Einbacher, Leon Sperling
Pierwszy mecz w Polsce
* Kraków (Polska) – 14 maja 1922 Polska 0 – 3 Węgry (towarzyski)
Pierwsze zwycięstwo
* Sztokholm (Szwecja) – 28 maja 1922 Szwecja 1 – 2 Polska (towarzyski)
Pierwszy gol dla Polski
* Sztokholm (Szwecja) – 28 maja 1922 Szwecja 1 – 2 Polska (towarzyski)
* Józef Klotz – w 23 minucie z rzutu karnego (na 0:1)
Pierwsze zwycięstwo w Polsce
* Łódź (Polska) – 29 czerwca 1924 Polska 2 – 0 Turcja (towarzyski)
Pierwszy mecz na igrzyskach olimpijskich
* Paryż (Francja) – 26 maja 1924 Polska 0 – 5 Węgry (IO)
Pierwszy mecz eliminacyjny do mistrzostw świata
* Warszawa (Polska) – 15 października 1933 Polska 1 – 2 Czechosłowacja (eMŚ)
Pierwszy mecz na mistrzostwach świata
* Strasbourg (Francja) – 5 czerwca 1938 Polska 5 – 6 Brazylia (MŚ)
Pierwszy mecz po wojnie
* Oslo (Norwegia) – 11 czerwca 1947 Norwegia 3 – 1 Polska (towarzyski)
Pierwszy mecz eliminacyjny do mistrzostw Europy
* Chorzów (Polska) – 28 czerwca 1959 Polska 2 – 4 Hiszpania (eME)
Znani piłkarze
Grający obecnie
* Marcin Baszczyński
* Jacek Bąk
* Jakub Błaszczykowski
* Artur Boruc
* Bartosz Bosacki
* Grzegorz Bronowicki
* Jerzy Dudek
* Łukasz Fabiański
* Tomasz Frankowski
* Ireneusz Jeleń
* Mariusz Jop
* Kamil Kosowski
* Wojciech Kowalewski
* Jacek Krzynówek
* Tomasz Kuszczak
* Mariusz Lewandowski
* Radosław Matusiak
* Sebastian Mila
* Grzegorz Rasiak
* Arkadiusz Radomski
* Marek Saganowski
* Radosław Sobolewski
* Euzebiusz Smolarek
* Mirosław Szymkowiak
* Michał Żewłakow
* Maciej Żurawski
Grający dawniej
* Zbigniew Boniek
* Lucjan Brychczy
* Gerard Cieślik
* Kazimierz Deyna
* Jan Domarski
* Robert Gadocha
* Jerzy Gorgoń
* Wilhelm Góra
* Paweł Janas
* Henryk Kasperczak
* Roman Kosecki
* Grzegorz Lato
* Włodzimierz Lubański
* Edward Madejski
* Józef Młynarczyk
* Ernest Pol
* Fryderyk Scherfke
* Włodzimierz Smolarek
* Andrzej Szarmach
* Antoni Szymanowski
* Edward Szymkowiak
* Jan Tomaszewski
* Tomasz Wałdoch
* Gerard Wodarz
* Dariusz Wdowczyk
* Ernest Wilimowski
* Władysław Żmuda
Rekordy międzynarodowe
* Najmłodszy bramkarz powołany na finały Mistrzostw Świata: Walter Brom – 17 lat i 4 miesiące (MŚ'1938)
* Najwięcej goli w jednym meczu podczas Mistrzostw Świata: Ernest Wilimowski – 4 bramki (MŚ'1938), od 1994 rekord nieaktualny
* Najwięcej goli w przegranym meczu podczas Mistrzostw Świata: Ernest Wilimowski – 4 bramki (MŚ'1938)
* Najwięcej meczów rozegranych na Mistrzostwach Świata: Władysław Żmuda – 21 meczów, od 1998 rekord nieaktualny
Kadra Polski 2006/07
wyjściowa 11 w meczu z Portugalią, 2006
w nawiasach uzupełnienie piłkarzy z meczu z Belgią
Podstawowe ustawienie reprezentacji Polski Leo Beenhakkera
Kowalewski
(Boruc)
Radomski
(Żewłakow)
Bąk
Golański
(Wasilewski)
Lewandowski
(Dudka)
Bronowicki
Błaszczykowski
Żurawski
Smolarek
Rasiak
(Matusiak)
Sobolewski
Poz Nazwisko Klub
BR Artur Boruc Szkocja Celtic F.C.
BR Jerzy Dudek Anglia Liverpool F.C.
BR Łukasz Fabiański Polska KP Legia Warszawa
BR Wojciech Kowalewski Rosja Spartak Moskwa
BR Mariusz Pawełek Polska Wisła Kraków
OB Jacek Bąk Katar Al-Rayyan
OB Grzegorz Bronowicki Polska KP Legia Warszawa
OB Dariusz Dudka Polska Wisła Kraków
OB Seweryn Gancarczyk Ukraina Metalist Charków
OB Arkadiusz Głowacki Polska Wisła Kraków
OB Paweł Golański Polska Korona Kielce
OB Mariusz Jop Rosja FK Moskwa
OB Adam Kokoszka Polska Wisła Kraków
OB Mariusz Lewandowski Ukraina Szachtar Donieck
OB Paweł Magdoń Polska Wisła Płock
OB Marcin Wasilewski Polska Lech Poznań
OB Jakub Wawrzyniak Polska Widzew Łódź
OB Michał Żewłakow Grecja Olympiakos Pireus
PO Jakub Błaszczykowski Polska Wisła Kraków
PO Adrian Budka Polska Widzew Łódź
PO Łukasz Garguła Polska GKS Bełchatów
PO Piotr Giza Polska Cracovia
PO Rafał Grzelak Portugalia Boavista FC
PO Maciej Iwański Polska Zagłębie Lubin
PO Przemysław Kaźmierczak Portugalia Boavista FC
PO Robert Kolendowicz Polska ŁKS Łódź
PO Jacek Krzynówek RFN VfL Wolfsburg
PO Wojciech Łobodziński Polska Zagłębie Lubin
PO Sebastian Mila Austria Austria Wiedeń
PO Rafał Murawski Polska Lech Poznań
PO Arkadiusz Radomski Austria Austria Wiedeń
PO Radosław Sobolewski Polska Wisła Kraków
PO Mirosław Szymkowiak Turcja Trabzonspor
NA Tomasz Frankowski Hiszpania CD Tenerife
NA Bartłomiej Grzelak Polska Widzew Łódź
NA Ireneusz Jeleń Francja AJ Auxerre
NA Radosław Matusiak Polska GKS Bełchatów
NA Grzegorz Rasiak Anglia Southampton F.C.
NA Euzebiusz Smolarek RFN Borussia Dortmund
NA Maciej Żurawski Szkocja Celtic F.C.
Post został pochwalony 0 razy
H@T może być?
