|
Edyta Bartosiewicz (ur. 11 stycznia 1966 w Warszawie) – piosenkarka rockowa, kompozytorka, autorka tekstów.
Już w wieku 10 lat zaczęła samodzielną naukę gry na gitarze, którą otrzymała od Taty w nagrodę za dobre wyniki w nauce. Układała proste piosenki, najczęściej z angielskimi tekstami, jak sama mówi – pełnymi błędów. Kiedyś myślała, że muzyka jest tylko dla wybranych i była przekonana, że ona do tych wybranych nie należy.
Później nadszedł czas nauki w liceum im. Kopernika i nie myśląc o karierze muzycznej zajęła się sportem (dziesięć lat trenowała siatkówkę, a wcześniej łyżwiarstwo szybkie).
Po skończeniu szkoły średniej, podporządkowała się presji rodziców i podjęła studia na SGPiS w Warszawie. Decyzja ta, jak się później okazało, była przyczyną bolesnego konfliktu wewnętrznego. Mimo tego, próbując spełnić się muzycznie i pogodzić pasję z nauką, założyła swój pierwszy zespół w Mińsku Mazowieckim. Pomysł ten nie przyniósł oczekiwanych rezultatów i ignorując sugestie Waltera Chełstowskiego o podjęciu profesjonalnych nagrań, w 1986 roku zdecydowała się wyjechać do Londynu. Tam poznała zespół The Blue Airplanes. Po krótkiej serii ich koncertów na Wyspach Brytyjskich, zdała sobie sprawę, że muzyka jest właśnie tym czego zawsze w jej życiu brakowało i od czego nieświadomie uciekała. Wówczas podjęła pierwsze publiczne próby śpiewania, które zostały przyjęte z dużym entuzjazmem. Szybko pojawili się wokół niej ludzie, którzy obiecali zorganizować fundusze na nagranie debiutanckiej płyty w Polsce. Po upływie sześciu miesięcy, wróciła do Warszawy.
Powrót do Polski okazał się momentem przełomowym. Po czwartym roku porzuciła studia i dołączyła do grupy Staff, z którą – po zmianie nazwy na Holloee Poloy – wygrała Mokotowską Jesień Muzyczną w Warszawie (1989), a potem nagrała płytę „The Big Beat” (1990). Krążek potwierdził możliwości Edyty i mimo, że cieszył się umiarkowaną popularnością, zdobył uznanie krytyków (Nagroda Artystyczna Młodych im. Wyspiańskiego dla Edyty oraz nagroda im. Mateusza Święcickiego od III Programu Polskiego Radia).
Po rozpadzie zespołu Holloee Poloy w 1991 roku Edyta rozpoczęła karierę solową. Z planów zagranicznych nic nie wyszło i podpisany w 1992 roku kontrakt z firma Chrysalis nie zaowocował nagraniem płyty. Edyta skoncentrowała się więc na działalności w Polsce i wkrótce wydała swój pierwszy album solowy.
Płyta „Love” (1992), zaśpiewana w całości po angielsku, nie odniosła znaczącego sukcesu komercyjnego, jednak po raz kolejny przypomniała o klasie muzycznej Edyty. Spotkała się też z uznaniem na festiwalu w Sopocie (1992), gdzie wokalistka otrzymała Bursztynowego Słowika. Natomiast w Opolu (1993), Edyta spotkała się z niezbyt miłym przyjęciem. Zapewne dlatego, że wszystkie utwory jakie zaśpiewała, zostały wykonane w języku angielskim, a występowała jako gwiazda polska.
Duże znaczenie dla dalszej kariery Edyty miały gościnne nagrania z najpopularniejszymi wykonawcami muzyki rozrywkowej w Polsce, takimi jak: Wojciech Waglewski (1991), Ziyo (1992), Róże Europy (1993), Acid Drinkers (1993), Hey (1993), Human.
Kolejny album Edyty – płyta „Sen” (wrzesień 1994) – przyniósł jej sukces. Album ten został nagrodzony „Fryderykami”, a sama Edyta została uznana za najlepszą wokalistkę roku. Otrzymała również „Paszport Polityki”.
W 1995 roku miało miejsce nagranie nowej wersji piosenki Erica Claptona, pt.: „Wonderful Tonight” na płytę „Tribute to Eric Clapton”. Niedługo potem ukazał się jej trzeci solowy album – „Szok’n’Show”. Otrzymał on „Fryderyka” w kategorii „najlepszy album rockowy”.
W 1996 roku ukazał się na rynku singiel z transwersją „Ostatniego” i z całkowicie nowym utworem Edyty: „Pomyśl o mnie”. Również w 1996 roku ukazał się singiel, na który Edyta nagrała piosenkę „Mistrz”.
Po dwuletniej przerwie, 9 czerwca 1997 roku, wydany został kolejny album – „Dziecko”, który otrzymał „Fryderyka” w kategorii „najlepszy album rockowy”.
Dziewiątego listopada 1998 roku pojawił się następny krążek Edyty, pt.: „Wodospady”, za który otrzymała cztery nominacje do „Fryderyków”.
Kolejnym albumem Edyty (który był podsumowaniem rozwiązanego z Universal Music Polska kontraktu) stała się wydana 29 listopada 1999 r. płyta „Dziś są moje urodziny”. Krążek zawiera największe przeboje Edyty wraz z dwoma nowymi utworami: „XXI wiek” i „Mistrz” (piosenka ta ukazała się wcześniej w 1996 r. na CD dołączonym do miesięcznika „Tylko Rock.”)
Dyskografia
* 1990 – The Big Beat
* 1992 – Love (67 tys. – złota płyta)
* 1994 – Sen (300 tys. – 3-krotna platynowa płyta)
* 1995 – Szok'n'show (280 tys. 2-krotna platynowa płyta)
* 1997 – Dziecko (210 tys. – 2-krotna platynowa płyta)
* 1998 – Wodospady (75 tys. – złota płyta)
* 1999 – Dziś są moje urodziny - The Best of
* 2001 – Love (Niepokonani) – reedycja
* 2004 – BOX 5CD: Sen / Szok'n'Show / Dziecko / Wodospady / Dziś są moje urodziny
Wybrane nagrody i wyróżnienia
* Nagroda im. M. Święcickiego – 1990
* Bursztynowy słowik – festiwal Sopot 1992
* Fryderyk 1994 – Album Roku w kategorii ROCK/POP
* Fryderyk 1994 – Wokalistka Roku
* Fryderyk 1995 – Album Roku (także osiem innych nominacji)
* Fryderyk 1997 – Album Rock (także pięć innych nominacji)
* Fryderyk 2005 – Piosenka roku ("Trudno tak... " wykonana w duecie z Krzysztofem Krawczykiem)
w sumie 5 Fryderyków i 22 nominacje
* Paszport Polityki 1995
* Osobowość Dziesięciolecia – Tylko Rock 2000
* Nagroda od Machiny "Na zachętę") 2006
[link widoczny dla zalogowanych]
Post został pochwalony 0 razy
Już w wieku 10 lat zaczęła samodzielną naukę gry na gitarze, którą otrzymała od Taty w nagrodę za dobre wyniki w nauce. Układała proste piosenki, najczęściej z angielskimi tekstami, jak sama mówi – pełnymi błędów. Kiedyś myślała, że muzyka jest tylko dla wybranych i była przekonana, że ona do tych wybranych nie należy.
Później nadszedł czas nauki w liceum im. Kopernika i nie myśląc o karierze muzycznej zajęła się sportem (dziesięć lat trenowała siatkówkę, a wcześniej łyżwiarstwo szybkie).
Po skończeniu szkoły średniej, podporządkowała się presji rodziców i podjęła studia na SGPiS w Warszawie. Decyzja ta, jak się później okazało, była przyczyną bolesnego konfliktu wewnętrznego. Mimo tego, próbując spełnić się muzycznie i pogodzić pasję z nauką, założyła swój pierwszy zespół w Mińsku Mazowieckim. Pomysł ten nie przyniósł oczekiwanych rezultatów i ignorując sugestie Waltera Chełstowskiego o podjęciu profesjonalnych nagrań, w 1986 roku zdecydowała się wyjechać do Londynu. Tam poznała zespół The Blue Airplanes. Po krótkiej serii ich koncertów na Wyspach Brytyjskich, zdała sobie sprawę, że muzyka jest właśnie tym czego zawsze w jej życiu brakowało i od czego nieświadomie uciekała. Wówczas podjęła pierwsze publiczne próby śpiewania, które zostały przyjęte z dużym entuzjazmem. Szybko pojawili się wokół niej ludzie, którzy obiecali zorganizować fundusze na nagranie debiutanckiej płyty w Polsce. Po upływie sześciu miesięcy, wróciła do Warszawy.
Powrót do Polski okazał się momentem przełomowym. Po czwartym roku porzuciła studia i dołączyła do grupy Staff, z którą – po zmianie nazwy na Holloee Poloy – wygrała Mokotowską Jesień Muzyczną w Warszawie (1989), a potem nagrała płytę „The Big Beat” (1990). Krążek potwierdził możliwości Edyty i mimo, że cieszył się umiarkowaną popularnością, zdobył uznanie krytyków (Nagroda Artystyczna Młodych im. Wyspiańskiego dla Edyty oraz nagroda im. Mateusza Święcickiego od III Programu Polskiego Radia).
Po rozpadzie zespołu Holloee Poloy w 1991 roku Edyta rozpoczęła karierę solową. Z planów zagranicznych nic nie wyszło i podpisany w 1992 roku kontrakt z firma Chrysalis nie zaowocował nagraniem płyty. Edyta skoncentrowała się więc na działalności w Polsce i wkrótce wydała swój pierwszy album solowy.
Płyta „Love” (1992), zaśpiewana w całości po angielsku, nie odniosła znaczącego sukcesu komercyjnego, jednak po raz kolejny przypomniała o klasie muzycznej Edyty. Spotkała się też z uznaniem na festiwalu w Sopocie (1992), gdzie wokalistka otrzymała Bursztynowego Słowika. Natomiast w Opolu (1993), Edyta spotkała się z niezbyt miłym przyjęciem. Zapewne dlatego, że wszystkie utwory jakie zaśpiewała, zostały wykonane w języku angielskim, a występowała jako gwiazda polska.
Duże znaczenie dla dalszej kariery Edyty miały gościnne nagrania z najpopularniejszymi wykonawcami muzyki rozrywkowej w Polsce, takimi jak: Wojciech Waglewski (1991), Ziyo (1992), Róże Europy (1993), Acid Drinkers (1993), Hey (1993), Human.
Kolejny album Edyty – płyta „Sen” (wrzesień 1994) – przyniósł jej sukces. Album ten został nagrodzony „Fryderykami”, a sama Edyta została uznana za najlepszą wokalistkę roku. Otrzymała również „Paszport Polityki”.
W 1995 roku miało miejsce nagranie nowej wersji piosenki Erica Claptona, pt.: „Wonderful Tonight” na płytę „Tribute to Eric Clapton”. Niedługo potem ukazał się jej trzeci solowy album – „Szok’n’Show”. Otrzymał on „Fryderyka” w kategorii „najlepszy album rockowy”.
W 1996 roku ukazał się na rynku singiel z transwersją „Ostatniego” i z całkowicie nowym utworem Edyty: „Pomyśl o mnie”. Również w 1996 roku ukazał się singiel, na który Edyta nagrała piosenkę „Mistrz”.
Po dwuletniej przerwie, 9 czerwca 1997 roku, wydany został kolejny album – „Dziecko”, który otrzymał „Fryderyka” w kategorii „najlepszy album rockowy”.
Dziewiątego listopada 1998 roku pojawił się następny krążek Edyty, pt.: „Wodospady”, za który otrzymała cztery nominacje do „Fryderyków”.
Kolejnym albumem Edyty (który był podsumowaniem rozwiązanego z Universal Music Polska kontraktu) stała się wydana 29 listopada 1999 r. płyta „Dziś są moje urodziny”. Krążek zawiera największe przeboje Edyty wraz z dwoma nowymi utworami: „XXI wiek” i „Mistrz” (piosenka ta ukazała się wcześniej w 1996 r. na CD dołączonym do miesięcznika „Tylko Rock.”)
Dyskografia
* 1990 – The Big Beat
* 1992 – Love (67 tys. – złota płyta)
* 1994 – Sen (300 tys. – 3-krotna platynowa płyta)
* 1995 – Szok'n'show (280 tys. 2-krotna platynowa płyta)
* 1997 – Dziecko (210 tys. – 2-krotna platynowa płyta)
* 1998 – Wodospady (75 tys. – złota płyta)
* 1999 – Dziś są moje urodziny - The Best of
* 2001 – Love (Niepokonani) – reedycja
* 2004 – BOX 5CD: Sen / Szok'n'Show / Dziecko / Wodospady / Dziś są moje urodziny
Wybrane nagrody i wyróżnienia
* Nagroda im. M. Święcickiego – 1990
* Bursztynowy słowik – festiwal Sopot 1992
* Fryderyk 1994 – Album Roku w kategorii ROCK/POP
* Fryderyk 1994 – Wokalistka Roku
* Fryderyk 1995 – Album Roku (także osiem innych nominacji)
* Fryderyk 1997 – Album Rock (także pięć innych nominacji)
* Fryderyk 2005 – Piosenka roku ("Trudno tak... " wykonana w duecie z Krzysztofem Krawczykiem)
w sumie 5 Fryderyków i 22 nominacje
* Paszport Polityki 1995
* Osobowość Dziesięciolecia – Tylko Rock 2000
* Nagroda od Machiny "Na zachętę") 2006
[link widoczny dla zalogowanych]
Post został pochwalony 0 razy
